Did my time, took my chances

De afgelopen periode scheen de zon veel en ben ik langzaam de basis op orde aan het krijgen. Ook vertel ik mensen langzaam wat ik ga doen en ik heb hierdoor al mooie gesprekken gevoerd en leuke nieuwe mensen ontmoet.

Meerdere keren hoorde ik, Vin wat goed en ik ken ook mensen met Parkinson of mijn opa heeft het ook gehad. Het is gewoon een hele nare ziekte en raakt je vol in het hart.

Terug naar de afgelopen tijd. Het trainen gaat goed, soms is het wel passen en meten. Vier a vijf keer trainen met druk werk en sociale activiteiten, tja het is echt soms the eye of the tiger.

Dat bracht mij eind oktober in Eindhoven bij een hele mooie band (Walk of the Earth uit Canada). Zij spelen veel covers, maar hebben ook zelf muziek uitgebracht. On the Road gaat over mensen die het zwaar hebben en moeite hebben om op te staan, maar in the end doen ze dat wel en dat gaat met vallen en opstaan. Hun muziek heeft mij de afgelopen jaren geleerd om mijn emoties een mooie plek te geven en ze er te laten zijn:).

On the Road zet ik geregeld op, om even te refelecteren, maar vooral om trots te zijn.

Naast al dit hardloopgeweld ging ik ook weer ''gewoon'' een paar keer uiteten en waar het voor mij heel gewoon is, kun je dat gewoon weglaten voor de patient en zijn of haar omgeving. Dat deed mij weer denken, hoe vaak zaten we niet in een restaurant en waren we blij dat alles goed was gegaan. Het was voor m'n vader niet altijd makkelijk, smaak en slikken dat zijn nou ook enkele kenmerken die niet hand in hand gaan.

Ondertussen ben ik al weer 1,5 maand aan het trainen en ik ben dankbaar dat mijn lichaam mee werkt (na een lange revalidatie) en ja daar ben ik trots op en tevreden mee, het kan zoveel anders.

Tot snel allemaal weer:)