Achter een vrolijke glimlach ligt er toch angst, voor later.

Een lichaam, stijf, traag en zwaar, mijn rechterarm beeft, voelt niet als een deel van mijn lijf.

Mijn lach vervaagt in een mimiekloos gelaat, ik alleen kan hier doorheen.

“Kom meid, accepteren, iedereen wordt oud en moet het leren.”

Soms huil ik van binnen, om het voorbije verleden, om besloten besluiten, herinneringen.

Spontane tranen, swingende stemmingen niet aan te ontkomen, maar alsjeblieft geen paniek, wacht maar, hoor de muziek, dans en geniet.

Leven is nog steeds het meervoud van LEF!

Ben gelukkig en besef, het is mijn kracht, die maakt dat er nu een huis op me wacht, met fantastisch uitzicht over het water.

Hier kan ik wonen tot…

Later.