Wat er verandert, en wat niet...

Een stille tussentijd om nog even onbezorgd te zijn, zo noemde ik het.
Terwijl ik eigenlijk mijn kop in het zand stak door niet te communiceren.

Een droomhuis zoeken om samen oud te worden, dat deden we.
Nu stel jij mij de vraag, op welke plek wil je ziek zijn?

Snel een maaltijd maken werd mopperen over botte messen.
Terwijl het eigenlijk mijn hand is die niet meer wil.

Een ietwat spottende en meewarige lach over jouw gepuf heuvelop lopend, dat deed ik.
Nu vraag ik je, lief loop iets zachter want mijn voeten willen niet.

Dromen en ambities om met mensen, organisaties mooier te maken
veranderen in angst, hoe moet dat nu straks.

Maar wat blijft is de schoonheid die troost biedt.
Dat ik elke dag door wie ik ben, ondanks en dankzij Parkinson,
iets kan betekenen voor een ander
om het leven een beetje mooier te maken.
Dat verandert niet!