Metamorfose verpakt in eenvoud en gebracht in hapklare woorden.
Arriveerde op een fluister in de met oud gebabbel gedecoreerde kamer.
Doof - poseerden gelakte stoelen en tafel achterhaalde frivoliteit,

trekkend zichbaar in het alles, in het leven, dagelijks doen
en laten. Het praten, merkbaar oppervlakkig. Dreef op woelig water
opgehouden in stilte van - datgeen waaruit ziekte had ontsproten,

voorheen nog een vader. Druk met kloppen op schouders, altijd
solide dragen. Zich ontdeed van druppels die op voorhoofd vormden.
als dauw in handen moederlijk geborgd. omvademde zijn aarde,

waaruit kinderen opkwamen. Groot door rijkheid in mineralen.
Zich lieten voedden door de zon, stellig deze ooit te zullen raken.
Hun illusoire wereld verlaten, nieuwe realiteit schichtig,

thuis maakten. Het bijwijlen wenden naar de hoogte,
steeds minder. Verwelkte het zijn wie zij waren. Ontblootte
ander leven, het soort waarin kunnen – voor verloop, voor

uithanden geven. Aangedampte ruiten schoonde, het uitzicht
ontembaar. Zagen hoe oevers van rivieren langzaam nog steeds
buigen. Hoe het altijd - samen ontdekken, broos gevulde dagen
verjaagden.